Uit de speakertjes van het metroperron klonk antieke disco.
Geluidloos met mijn gymp de maat tikkend op de plavuizen, vroeg ik me af waarom nou juist dít nummer. Het was niet echt een grote hit geweest, hoe kwam die tig jaar later op dit station terecht? Want om in de openbare ruimte níét de bekende hits te draaien, getuigde van óf smaak, óf visie, of misschien wel van beide. Iemand moest deze nummers bewust hebben gekozen, want een algoritme zou hier nooit op komen.
Nu wist ik al dat metromuziek nogal eclectisch is. Je weet nooit aan welk genre je nu weer wordt blootgesteld: barok, klezmer, raj, country – alles kan. Ik was er altijd voetstoots van uitgegaan dat de keuze werd gedicteerd door streven naar diversiteit en inclusiviteit. Terecht, want hoe verschillend al die culturen en kliekjes ook zijn, ze worden samen door die ene metrobuis geperst. Als je ze een beetje aan elkaar wilt voorstellen, is de metro de juiste locatie en muziek het juiste medium.
Maar nu dacht ik: misschien zit het helemaal anders. Misschien komt elke machinist, controleur en schoonmaker aan de beurt om een uurtje samen te stellen. Dat zou deze uiterst specifieke keuze verklaren. Of was er ergens een plek, een site, een telefoonlijn, een formulier waar de eenvoudige burger zich kon melden met verzoeknummers? Want dan wist ik er nog wel een paar zeg, hé.
Ik nam de volgende trein, en hobbelend door het duister googlede ik ‘muziek’ en ‘metro’, maar dat bracht me niet dichter bij de commissie van musicologen die in mijn fantasie achter de draaitafel zat. Dus deed ik het enige logische: ik gooide het op Twitter.
Binnen vijf minuten had ik een dm’etje van het vervoersbedrijf, en even later had ik iemand aan de lijn die van de hoed en de rand wist. Inderdaad meneer, de nummers worden handgeselecteerd (wat leuk dat u dat hoort) door iemand die alles weet over bij wat voor muziek mensen zich fijn voelen. Niet opdringerig maar ook niet anoniem, en inderdaad inclusief naar alle culturen. Ze zijn bezig met het ontwikkelen van nieuwe ideeën op dit gebied, en of ik op de hoogte wil blijven. Soms, heel soms, denk ik: wat een prachtig land is dit toch.
Thomas van Luyn
Gallery Play Media verzorgt sinds 2018 de achtergrond muziek op de GVB stations in Amsterdam